Nieuwe website moest er maar eens van komen

20150828_022637Morgen en overmorgen geef ik de tweede en derde editie van Schrijven met Aandacht (voorheen de Knipperende Kursor). Spannend, hier hangt voor mijn gevoel veel vanaf. Ben dus al weken bezig met voorbereidingen. Locatie zoeken. Deelnemers werven. Maar ongebruikelijk ruim voor de deadline was dat organisatorische deel goeddeels gepiept. Deze week restte het leukste deel van de voorbereidingen: voorgesprekjes met de deelnemers,  lezen  van hun eerdere schrijfsels en een finishing touch geven aan het programma. Ongebruikelijk rustig nadert de deadline.

En opeens, twee dagen voor de dag, is daar …… een nieuwe website. De nieuwe website van mijn bedrijf Anke Welten Journalistieke Producties.

Nou ja, opeens.

Het idee ‘ik moet mijn website vervangen’ rijpte in 2012. Misschien eerder al. De oude site dateerde van het begin van deze eeuw, het laatste ontwerp uit 2006 verwees naar mijn Argentijnse tijd, die toen alweer drie jaar over haar hoogtepunt heen was. In 2012 benaderde ik een ontwerpster. Brainstormden we over de inhoud. In 2013 liet ik foto’s maken. Kwam er alvast een bijpassende nieuwe visitekaart. Moest als huiswerk alleen nog wat links verzamelen van websites die als voorbeeld konden dienen. Dat kwam er maar niet van.

In 2014 ging ik bloggen, op die site uit het jaar nul.  Ik schaamde me, want ik hield hem al jaren nauwelijks meer bij. Bloggend trok ik bezoekers die me erop attent maakten dat het onderliggende programma hoognodig geüpdatet moest worden. Zou me alleen wel eens de gehele inhoud kunnen kosten. Tijd voor de back-up die ik altijd nog een keer had willen maken. Ging niet meer automatisch. Moest handmatig alle driehonderdzeventigplus artikelen kopiëren om ze veilig te stellen. Dat kwam er maar niet van.

Toen vermande Erwin zich.

In januari had hij alles gekopieerd en op drie locaties opgeslagen. Ik moest het alleen nog even nalopen. Dat kwam er maar niet van.

In maart begon ik deze site, speciaal voor Add&Anke.

Eind juli gingen Erwin en ik er samen voor zitten om die kopieën na  te lopen. Paar uurtjes werk. En klaar was ik, voor een nieuwe start. Alleen nog even de domeinnaam verhuizen.

Deze week kwam het ervan.

Een formulier, drie mails, een code,  binnen anderhalf uur was daar een nieuwe website. Nou ja, website. Een pagina, met daarop de naam van mijn bedrijf en gratis meegeleverd tekstje ‘Hello world! You can start blogging.’ Geld voor een echt ontwerp heb ik even niet.

Volgende week heb ik eerste nazomerse journalistieke deadline van enige omvang. Ook die treed ik graag ontspannen tegemoet.

Maar zo’n lege pagina kan natuurlijk niet. Ik vulde hem de afgelopen dagen tot een beginnende website. Moest er toch maar eens van komen.

Deadlines gevraagd!

tekening-janna-stok-achter-de-deur-300x241Het is hoog  tijd om het toe te geven. Ik heb deadlines nodig. Zonder deadlines als stok achter de deur schrijf ik geen blogs. Verdwijnen inspiratie, flow en gek genoeg ook tijd en ruimte. Of komen er alleen blogs uit mijn vingers van het slachtofferige soort, in plaats van het type ‘Kijk, zo kan het ook!’ dat mij en mijn lezers verder brengt. Ik begon deze blog ooit om mensen die mij geld gaven of leenden voor de opleiding Effectief met ADHD te laten zien wat ik met dat geld deed. Maar de vele reacties van herkenning, dank en support die ik van begin kreeg, plus de 5-euro-stokken-achter-de-deur van mensen die een blog adopteerden, hielden me maandenlang gaande.

Nu de opleiding al langer voorbij is, vind ik het moeilijk om opnieuw steun te vragen. Maar wil ik door, dan zit er weinig anders op.  En ik wil door. Meer dan dat, ik wil verder. Ik wil hier ook de verhalen optekenen van andere mensen met ADHD of ADD, en met enkele van hen, zoals vijftienjarig schrijftalent Loekie wil ik een poosje optrekken, samen zoekend naar ‘Wat werkt wel.’ Om maar wat te noemen.

Deadlines gevraagd dus, met sancties als ik me niet aan de afspraken houd. En een financiële blijk van waardering. Kan me in deze inkomensarme tijden niet permitteren om onbetaald werk te doen. Schrijven is mijn werk. Bloggen dus ook.

Concreet:  Wil je bloggend duo Add&Anke blijven lezen en deze site helpen groeien? Meld je aan als stok achter de deur en adopteer een blog. Er zijn genoeg onderwerpen waar ik binnenkort eindelijk echt eens over wil bloggen:

– Loeki, verhalenvindster met gitaar, stempel en verder best een leuk leven

– Peter, spraakwatervalschilder die al vijftig jaar doorzet

– journalist/add-blogger zoekt bijbaan (vrij naar het ooit door mij geschreven ‘Boekhandelaar zoek bijbaan‘)

– stuiterende juf op bres voor kinderen die net effe anders zijn

– rust en inzicht door stressvol zitten: hoe zen mij helpt

– ‘Praat er niet doorheen!’ Wat mildere mindfulness mij leert

– verliefd op ADHD

– ‘Ik  heb het ook!’

– Ik heb de tijd – van kralen en witjes

– oma’s ansichtkaart

– in elke hoek een tetterende radio op een andere zender

– ondersteboven aan het klimrek

– ongeluk in ander licht

Wat moet je doen? Spreekt een van deze onderwerpen je aan of heb je een ander onderwerp waar je wel eens een Add&Anke-blog over wilt lezen, maak dan een bedrag van €25,- of meer over naar IBAN NL80 ASNB 0708 9053 07, tnv A. Welten te Rotterdam. Vermeld daarbij je naam,  het onderwerp van je keuze en de datum waarop je het geplaatst wilt zien. Zorg ervoor dat die datum minstens vijf dagen na overmaking is. Stuur me een reminder per mail.

Wat krijg je ervoor? Je krijgt als eerste bericht dat ‘jouw’ blog online staat en bij alle volgende blogs en activiteiten ben je de tweede die het weet. Ik vermeld je naam onder de betreffende blog. Heb je een eigen bedrijf,  stichting of project waarvoor je aandacht wilt vragen, mail me daarover en ik doe je een voorstel voor advertentie- of semi-free publicity-mogelijkheden.

Niet geplaatst of te laat? Komt jouw blog er niet, dan krijg je uiteraard je geld terug, tenzij we per mail een andere datum afspreken als er bijvoorbeeld meerdere blogs op een dag zijn aangevraagd.

Minder ook goed? Is €25,- je teveel? Een kleiner bedrag is natuurlijk ook van harte welkom. Maak je een bedrag over tussen de €5,- en €25,- naar IBAN NL80 ASNB 0708 9053 07, tnv A. Welten te Rotterdam,  dan vermeld ik je naam op een lijst ‘Add&Anke wordt mede mogelijk gemaakt door……’ en breng ik je voortaan op de hoogte van nieuwe blogs en activiteiten.

Steun in natura? Yes, ook van harte welkom! Zo kan ik bijvoorbeeld goed hulp gebruiken bij het verbeteren van deze website.  En heb ik talloze ideeën voor projecten gelieerd aan deze blog, waarbij organisatorische ondersteuning zeer welkom is. Mail me en we maken een afspraak.

 

Brief aan het nu

Brief aan het nuEen brief bij de post, deze week. Ik verwachtte hem  en toch herkende ik hem niet direct. Ik zag de x-jes over het hoofd, die Remco, mede-cursist bij Effectief met ADHD, op elke hoekje van de envelop zette. Ik schreef de brief zes maanden en drie dagen geleden, op de laatste lesdag. Gedateerd op 11 augustus en geschreven als terugblik vanuit het verleden naar de toekomst en weer terug. Zoiets. Remco adresseerde hem, omdat ik mijn eigen handschrift te snel herkennen zou. De kruisjes, lief, euforisch en hoopvol als zo’n beetje alle Effectief-met-ADHD-deelnemers die dag,  stonden niet aan de voorkant, zoals ik me meende te herinneren, maar aan de achterkant.

Ik opende de envelop, tegen beter weten in, tussen thuiskomst aan het eind van de dag en snel koken en eten om vlug-vlug daarna weer te vertrekken, te nieuwsgierig om een rustig moment af te wachten. ‘Lieve Anke’, las ik, gevolgd door twee regels die trainer Anja dicteerde: ‘ik wil je even laten weten hoe het met me gaat. Een half jaar geleden, op 11 februari dus, heb ik het volgende besluit genomen:…..’ en toen een besluit. En de eerste stappen die ik na het schrijven genomen had om dat besluit tot uitvoering te brengen. Gevolgd door woorden van aanmoediging en trots, plus het realistische ‘ook al is het allemaal toch weer net anders gelopen dan ik me voorgenomen had.’

Verwondering en lichte teleurstelling mengden zich bij het eerste lezen. En opnieuw nu ik de brief weer lees. Verwondering over de stelligheid van mijn besluit: ‘het geven van workshops, trainingen en coaching op het gebied van mijn voornaamste hulpbronnen, mediteren en schrijven, wordt de voornaamste tak van mijn bedrijf.’ Ik herinner me dat ik bedacht had dat ik ‘de komende tijd serieus ging werk aan workshops, trainingen ……. etcetera.’ Niet dat ik mijn schrijven feitelijk tot bijzaak verklaarde. Ondertussen heb ik daar aardig  naar gehandeld. Ik volgde zelfs een nieuwe opleiding, die nul komma niks met journalistiek te maken heeft. Teleurstelling, omdat er verder weinig verrassends in de brief staat. En omdat de voorspelling dat het delen van mijn hulpbronnen ook mijn belangrijkste bron van inkomsten zou worden, niet is uitgekomen.

Net las ik mijn terugblik op vijf maanden training terug, plus het euforische verslag van ‘de dag van de toekomst.’ Word er blijer van dan ik me de laatste tijd gevoeld heb. Tuurlijk is er veel gebeurd en veranderd sinds ik in oktober aan die training begon. En ik nam het besluit niet voor niets. Van schrijven zoals ik schrijven wil, kan ik nauwelijks leven en word ik, vooralsnog niet gelukkig. Door die financiën en doordat schrijven bij mij teveel eenzame opsluiting vergt. Maar de diploma’s ik haalde, workshops en zenlessen die ik gaf en blogs die ik schreef, voorkwamen niet dat de gedachte ‘het zal wel weer niet lukken’ zich langzaamaan haar vertrouwde holletje in mijn hoofd weer toe-eigende. Leuk, al die nieuwe stappen, maar kan het niet wat sneller? Gemakkelijker? Lucratiever? Doordat die nieuwe stappen ook nog eens ten koste gaan van mijn journalistieke productie en een dag niet geschreven voor mij voelt als een verloren dag – dreigt ‘het zal wel weer niet lukken’ vanuit dat holletje haar verlammende macht weer uit te breiden.

Gisterochtend stond ik voor het eerst sinds lang om zes uur op en rende ik mijn rondje eiland. Zonder stoppen, voor het eerst in nog wat langer.  Ik pik het niet, die machtsovername. De rest van de dag, leverde ik, afwisselend schrijvend (Yes!) en ‘regelend’ (oef!) een taaie strijd om constructieve gedachten weer ruimte te laten winnen.

Maak het je gemakkelijk

Wie chaotisch is, moet het zich zo gemakkelijk mogelijk maken. Ik geloof dat dat de eerste les was in het eerste boek dat ik ooit las over ADD en ADHD, Aandacht een kopzorg ‘van Kathleen Nadeau. Ik had het te leen gekregen van een psychologe die me bijstond in de nasleep van mijn eerste officiële burn-out, nu vijftien jaar geleden.  Het was een van de eerste boeken over AD(H)D bij volwassenen, een fenomeen dat toen pas net min of meer erkend begon te worden.

Makkelijk gezegd’, dacht ik over die en alle andere tips, variërend van ‘gebruik je agenda’, ‘maak aan het eind van de dag alvast een to-do-lijstje voor de volgende’, ‘plan ook je vrije tijd, inclusief quality time met je partner’ en, de tip waar ik het meest van verwachtte, ‘zoek een goede coach.’ Toch spelde ik het boek meerdere malen, en onderstreepte vrijwel alles.

Van het eerstvolgende consult na het lezen, herinner ik me vooral dat ik slaperig en zenuwachtig was. Toen de psychologe me vroeg of er iets in het boek stond waar ik verder mee wilde, kon ik geen woord uitbrengen. Een maand later vertrok ik, geheel volgens plan, voor onbepaalde tijd naar Argentinië. Blij met het feest der herkenning en erkenning dat ik in het boekje vond. Maar mijn kopzorg werkelijk aan te gaan, was duidelijk nog een stap te ver.  Bovendien klonken de tips mij nogal onrealistisch in de oren.

Inmiddels gaat het me beter af. Ik was gisteren van plan een blog te schrijven over hoe het werkt om te schrijven als je ADD hebt.  Of in ieder geval, hoe dat bij mij werkt. Ter toelichting op en reclame voor, mijn workshops Schrijven met Aandacht. Ter voorbereiding loop ik loop al mijn blogs met de tag ‘schrijven’ door en her-ontdek de blog Hoe schrijf  ik? Hmmm, als ik die nou gewoon redigeer, inkort, een paar linkjes en een andere kop toevoeg en nog eens publiceer? Ik schrok van de gedachte. Kan ik me er echt zo makkelijk vanaf maken?

Ik deed het. Op LinkedIn. Was voor mijn gevoel al anderhalve week fulltime bezig met het organisatorische deel daarvan en toch vind ik het maar niet opschieten. Zodra ik kan wil ik een assistent die het me klussen als deze ontneemt. Als je chaotisch bent, moet je het jezelf zo gemakkelijk maken.

anke-site_23-klein-300x200Hier het resultaat van gisteren. En wat je nu leest, is hoe ik het vandaag toch nog ‘goed maakte.’ Een korte intro en vervolgens een geredigeerde blog in herhaling, dat kàn niet goed genoeg zijn.