Opmerkelijk energiek ging ik gisterochtend de deur uit. Minstens even energiek fietste ik zes uur later van Bijbaan naar Dordrecht. De eerste helft van dit jaar maakte ik die fietstocht een paar keer per week, maar sinds de (fiets!-)vakantie afgelopen zomer was het er vrijwel niet meer van gekomen. Vooral om logistieke redenen – ik gaf dit seizoen alleen ’s avonds les in Dordrecht, en ga meestal alleen voor die lessen uit Rotterdam heen en weer. Na afloop, tegen 10 uur ’s avonds, heb ik niet meer zo’n zin in een rit van bijna anderhalf uur.

Nu fiets ik naar de molen Kijck over den Dijck. Vooralsnog kende ik die vooral van het uitzicht, boven daken uit, vanuit onze zendo. Een paar maanden geleden meldde molenaar Peter zich aan voor een meditatiecursus. ,,Volgende keer bij mij”, grapte hij na  de proefles. En aan het eind van een cursusavond een paar weken later, meldde hij dat hij tijdens het mediteren voor zich  zag hoe wij met zijn allen op de molen zaten te mediteren.

Binnenkort is het zover. Ondertussen heeft hij Erwin en mij trots “zijn” molen laten zien, van de molenstenen waartussen het graan gemalen wordt, de etages met zakken meel, de stelling waar de wieken in gang worden gezet, tot bovenin de kap. Nu laat hij me zien waar we gaan zitten als het hard waait of regent. Is het te doen, dan sluiten we het zenjaar mediterend af, op de stelling van de molen.  Opeens voel ik vleugels.