Een vrije dag vandaag, allebei. Maanden geleden spraken we al af dat dit de dag wordt dat we verder gaan met het opruimen van de kelder. Ik herinner me dat daar een ruzie aan voorafging en dat we allebei blij waren toen deze afspraak eindelijk in onze agenda’s stond. Je wilt niet weten hoe vaak en hoe lang en op welke toon we het al over de kelder hebben gehad. Kost plannen in mijn eentje me al grote moeite, gezamenlijk plannen is verhaal apart.

We waren opgelucht dus. En toen, een week of drie geleden, realiseerde ik me dat 14 mei de dag is waarop 75 jaar geleden bommen vielen op Rotterdam. Dat die dag pas sinds een jaar of tien redelijk grootschalig herdacht wordt. Dat ik daar altijd wel bij geweest ben, behalve vorig jaar, omdat we toen, oeps, oja, iets anders waar ik niet aan voorbij wil gaan, mijn vader naar het verpleeghuis brachten. ‘Emm, of eh, of we dan toch misschien kunnen kijken of eh, we die kelder, eh, ja, ik begrijp dat het vervelend is, dat het tot nu toe altijd zo ging met kelderopruim- en andere grote gezamenlijke plannen in en om het huis, maar tja, dat bombardement, mijn vader, mijn moeder, tja, als we nu kijken of we op heel korte termijn voor of na 14 mei met de kelder verder kunnen gaan?’

Stilte.

Verder weet ik het niet meer zo goed. We zouden er nog op terugkomen. Hebben afgelopen zaterdag een paar uurtjes aan die kelder besteed. Verder zat ik ondergedompeld in het artikel dat maar niet af kwam. En gisteren was ik te druk met bijkomen en verschovenplanningenpuinruimen, dat ik er niet toe kwam om gewoon even rustig te kijken wat er dan allemaal precies aan herdenkingsevenementen zijn en waar ik heen wil. En Erwin heb ik die dag maar een kwartier wakker gezien, dus van afstemmen kwam het al helemaal niet.

Werd ik me vanochtend toch duf en hoofdpijnig wakker… Biertje gisteravond was lekker, gezellig maar niet verstandig. Wat gingen we nou doen vandaag? Erwin was het hele kelderidee vergeten. En dat bombardement, goed, als jij dat graag wilt, ga ik wel ergens mee naartoe. Ik blader het uitgaansblaadje door en vind wat ik me meende te herinneren te hebben zien staan: een serie theatervoorstellingen door de hele stad, door jongeren, op basis van ooggetuigenverhalen, ja dáár wil ik heen! ‘Kost dat?’ Zoek, scrol, zoom:  €17,50. Geen Rotterdampaskorting. ‘Maar je krijgt er heel veel voor….” hoor ik mezelf zeggen. Geen geld, voor wat je krijgt. Veel geld voor wat ik te besteden heb. En voor wat Erwin te besteden heeft. Aan mijn deel ben ik aan het werken. Maar daar hebben we vandaag niets aan.

Ik wil toch gaan. Maar wel samen. Erwin hoeft niet zo nodig. Mok, mok, mijnerzijds. Over die wel heel erg kleine wereld en dat ik weer wat meer wil ondernemen. En dat ik graag een vriend had gehad, denk ik in stilte,  die zei: ‘hé, dat klinkt leuk, ja, we gaan’, en dat hele stomme geld net als ik even buiten beschouwing laat.

Toen waren er ontbijt en een meditatiesessie en besloot ik maar te bloggen. Over hoe dat dan gaat, zo’n gezamenlijke vrije dag zonder plannen maar met uiteenlopende onuitgesproken wensen.

Later vanmiddag gaan we naar een tentoonstelling waar gedichten uit de oorlog worden voorgedragen en muziek wordt gemaakt. Ter herdenking. Gratis. Galerie Kralingen. Vriendin-collega-buurtgenote Manja is er ook. En daarna bezoek in mijn moeder en morgen mijn vader.