Tag archieven: licht reizen

Nog lichter

Het werd een ritje langs onze eilandsuper,  vanochtend vroeg. Ik kocht er een speculaasstaaf, een zakje verse kruidnoten en een puzzelboekje. Wat een eenvoud. En dat voor een fractie van het bedrag dat ik gisteren uitgaf aan ingrediënten van mijn beoogde “de-blitstraktatie.” Speculaas en kruidnoten werden met enthousiasme ontvangen. Het verhaal van mijn mislukte zelfbakpoging interesseerde werkelijk niemand.

En het puzzelboekje? Dat is lichter dan een krant, beter geschikt om me in korte tijdspannes tussen de bedrijven door mee bezig te houden en gaat nog langer mee ook. En ga ik dit puzzelen leuk vinden, dan helpt dat me wellicht ook om minder vrijblijvende puzzels met meer lichtheid tegemoet te treden.

Lichte ruis

De volgende dag neem ik mijn brandweerslangentas mee naar mijn werk, het cadeau dat ik kreeg op de dag van mijn allereerste blog. Ik stop er een broodtrommeltje en één boek in, een zen-lesboek, plus  mijn samenvatting van het hoofdstuk dat ik maandag in de les behandel en een schrift. Dat boek is tegen beter weten in. Op mijn werk gaat een deel van de tijd om  met wachten, is het fijn om iets te lezen bij me te hebben. Iets lichts en luchtigs, liefst. Vandaag wil ik kiezen. Ik neem niet “voor de zekerheid” ook nog een krant mee.

Het boek gebruik ik niet. Aan de hand van mijn samenvatting maak ik, in een aaneenschakeling van wachttijden, een opzet voor de les van maandag.

Vrijdag neem ik een kleine rugzak mee. Daarin een krant,  een zakje boterhammen, een banaan, een flesje water en de jongleerbal. Best veel, maar weinig overbodigs. Na het werk ga ik wandelen met René uit Tilburg, en die “is van het jongleren.” Goed, jongleren is er niet van gekomen. Wandelen wel. Banaan, brood en water zijn opgegaan. We liepen langs de Rotte,  vanaf mijn werk beloopbaar,  leuk om aan een niet-Rotterdammer te laten zien. Stiekem wil ik er ook heen omdat mijn ouders er vaak kwamen, en ik met hen.

Gisteren ging dezelfde kleine rugzak mee naar de zendo, gevuld met een stapel informatiepakketjes voor proeflesdeelnemers, mijn schrift, een zakje pepernoten voor bij de thee, pennen. Geen laptop. Ik wil die dag wel wat aan mijn mail en administratie doen, maar niet in de zendo.

Die keuze voelt goed, de lichte tas ook. Maar als de cursisten de deur uit zijn, grijp ik mis. Dat voelt raar, ongemakkelijk. Mijn plan was om na de les op ziekenbezoek te gaan, daarna wat zenflyers te verspreiden en dan naar huis te gaan. Opeens zou ik eerst mijn mail willen checken, de cursistenadmistratie willen bijwerken, een telefoonnummer willen opzoeken dat niet in mijn telefoon staat. Dat gaat allemaal niet, zonder laptop.  Ik heb de mailapp op mijn telefoon al tijden geleden verwijderd, omdat dat maar ruis gaf. Nu mis ik de ruis.

En niet. Ik blijf bij mijn oorspronkelijke plan, ware het niet dat de zieke al ander bezoek verwacht. We maken een afspraak. En dan ligt er nog aardig wat vrije zaterdag voor me.